Mierzejewski, Jacek ur. 1883 Częstochowa, zm. 1925 Otwock Malarz, grafik, członek ugrupowania Formiści. Studia artystyczne rozpoczął w warszawskiej Szkole Rysunkowej i kontynuował je w krakowskiej ASP w 1904-12. Pracował pod kierunkiem F.Cynka, L.Wyczółkowskiego, J.Mehoffera i J.Pankiewicza. Następnie przebywał kilka miesięcy we Francji. W początkowym okresie twórczości pozostawał pod wpływem Wyspiańskiego, Mehoffera i A.Beardsleya, tworząc rysunki i afisze o wyraźnie secesyjnym charakterze. Ok. 1910 zaczął upraszczać i syntetyzować w pewien sposób formę, kładąc jednocześnie coraz większy nacisk na wydobycie i określenie bryły. Wzorem Cezanne'a i kubistów próbował geometryzacji kształtów, co jest widoczne w pejzażach zakopiańskich czy też w wielkiej kompozycji architektoniczno-pejzażowej Wawel. Malował poetyckie i oszczędne w doborze przedmiotów martwe natury oraz portrety osób z najbliższego rodzinnego kręgu, pełne ciepła i psychologicznej prawdy. Kolorystyka tych prac jest subtelna, wysmakowana, barwy często są rozbielone, a całość kompozycji spowita jakby w lekką mgiełkę. Odmienne w charakterze są kompozycje z początku lat dwudziestych: Umarlak i Pogrzeb, w których bezsilność wobec śmierci, obojętność, brak serca i cynizm ludzki przedstawione zostały z makabrycznym humorem, w nastroju tragicznej groteski, potęgowanym jeszcze zielonkawobłękitnym kolorytem i karykaturalnym deformowaniem postaci. Ostatnim jednak akcentem twórczości stojącego u progu śmierci artysty, zabijanego gruźlicą, była sielankowa kompozycja wykonana piórkiem i gwaszem, która przedstawiając miłosną idyllę wśród kwiatów, ptaków i zwierząt leśnych sławiła urodę życia.