Brodowski, Antoni ur. 1784, zm. 1832 Warszawa Otrzymał staranne ogólne wykształcenie w domu i w szkołach prywatnych. Uczył się także rysunku. Po śmierci ojca, plenipotenta Tadeusza Brodowskiego, Mostowski zabrał Antoniego w 1805 do Paryża w charakterze nauczyciela swoich dzieci. Przebywając tam do 1808 kształcił się u miniaturzysty Jean-Baptiste Augustina. Od schyłku 1809 przebywał ponownie w Paryżu, tym razem jako stypendysta Izby Edukacji Narodowej Księstwa Warszawskiego. Początkowo studiował w pracowni Davida, od 1811 był jednym z nielicznych uczniów Gerarda. Z końcem 1814 wrócił do Warszawy, gdzie z braku odpowiedniego zajęcia podjął pracę urzędniczą. Drogę do kariery artystycznej otworzył mu sukces na pierwszej Wystawie Sztuk Pięknych w Warszawie w 1819. Za wielką kompozycję Gniew Saula na Dawida otrzymał złoty medal. W 1820 został profesorem tymczasowym na Wydziale Sztuk Pięknych na Uniwersytecie, w 1824 - profesorem stałym, a w 1829 - profesorem radnym. Wykładał mitologię. Rozwijając aktywną działalność pedagogiczną gruntownie przekształcił metody nauczania. Obok studiów rzeźb antycznych pojmowanych jako wzór idealnego piękna, wprowadził studium żywego modela, zalecał wzorowanie się na naturze. Równocześnie uczestniczył w życiu artystycznym Warszawy. Brał udział w wystawach w latach 1819-28. W 1823 uczestniczył w konkursie na kompozycję o temacie Edypa. Włączył się w akcję organizowania konkursów, podjętą w 1825 przez warszawskich artystów dla zwalczania uprzywilejowanej pozycji artystów obcych. W związku z tym wykonał wraz z Blankiem projekt malowideł ściennych do głównej Sali Redutowej w nowo wybudowanym Teatrze Narodowym, jednak projekt nie został zrealizowany. Od 1822 był członkiem przybranym Warszawskiego TPN, które już wcześniej, w 1809, przyjęło go w poczet członków "sposobiących się". Opublikował rozprawę "Co stanowi szkołę malarską". W czasie powstania listopadowego opiekował się z ramienia Rządu Narodowego Belwederem. Tworzył kompozycje mitologiczne i biblijne, zwykle w dużych rozmiarach. Malował portrety. Naukowo - społeczna działalność zetknęła go z umysłową elitą warszawskiej inteligencji, stał się w dużej mierze portrecistą sfer naukowych i literackich. Do najlepszych jego prac należą: Portret własny, Portret brata, Portret ks. Ksawerego Bobusza (zaginiony) i Portret arcybiskupa Szczepana Hołowczyca. Dwaj synowie artysty Józef i Tadeusz byli również malarzami.

Obrazy zaginione podczas II wojny światowej: