|
Malarz, pedagog, członek grupy Pryzmat. Studia artystyczne rozpoczął w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu u J.Bocheńskiego i J.Wronieckiego, w 1922-29 był uczniem W.Jarockiego, F.Pautscha i F.Kowarskiego w krakowskiej ASP, a w 1929-31 F.Kowarskiego w SSP w Warszawie. Po raz pierwszy wystawiał w 1932 na II Salonie IPS-u w stolicy. W tym roku poznał T.Czyżewskiego i T.P.Potworowskiego, z którymi miał później wspólne pokazy prac. Jako członek grupy Pryzmat uczestniczył w jej wystawach od 1933. Był organizatorem Towarzystwa Współpracy Kulturalnej na terenie Poznania i założycielem galerii wystawowej Salon 35
w Poznaniu. W 1935 wyjeżdżał do Paryża, a w 1937 odbył podróż do Grecji i Włoch wspólnie z Potworowskim.
Po wojnie zajął się natychmiast organizowaniem życia artystycznego w
Poznaniu jako pedagog i działacz związkowy. W 1960 przeniósł się na stałe do
Krakowa, gdzie już dużo wcześniej otrzymał nominację na profesora malarstwa
dekoracyjnego na ASP. W jego malarstwie istotna jest tendencja do operowania seriami, ciągiem obrazów o analogicznej tematyce, powtarzanych w różnych wariantach w wieloletnich nieraz odstępach czasu. Przeobrażenia jakim ulegała jego sztuka, ilustrują martwe natury: od swobodnie i spontanicznie malowanych kompozycji dorodnych owoców aż po cykle obrazowe (np. ze świątkiem, z muszlą)
świadczące o matematycznej niemal spekulacji w poszukiwaniu kolorystycznych zestawień. Artysta operował dużymi, jednolitymi plamami barwnymi, oscylując w kierunku sztuki abstrakcyjnej, zafascynowany możliwością oderwania się od fizycznej rzeczywistości, na rzecz większej swobody kompozycji, którą można by
określić mianem dekompozycji. Poza malarstwem sztalugowym uprawiał malarstwo ścienne oraz projektował witraże. Jego autorstwa są m.in. polichromie w kościołach Najświętszej Marii Panny i Św. Marcina w Poznaniu. |
