Ślendziński, Ludomir ur. 1889 Wilno, zm. 1980 Kraków Malarz, rzeźbiarz, pedagog, członek Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Studia artystyczne odbywał w 1909-16 w petersburskiej ASP, gdzie był uczniem D.Kardowskiego, członka Mira Iskusstwa, doskonałego rysownika i znawcy starych technik malarskich. W czasie I wojny światowej przebywał w Jekaterynosławiu i Humaniu, do kraju powrócił w 1920. Lata 1923-25 spędził we Włoszech i w Paryżu. W 1925 objął katedrę malarstwa na Uniwersytecie Wileńskim. W 1927-29 podróżował na Bliski Wschód, do Afryki, Grecji, Włoch i Hiszpanii. Po II wojnie światowej osiadł w Krakowie i związał się z tamtejszą Politechniką, obejmując katedrę rysunku i rzeźby na Wydziale Architektury. Zarówno środowisko petersburskie, w którym dojrzewał, jak i liczne podróże złożyły się na podwaliny jego sztuki reprezentującej swoisty, nowy klasycyzm. Przywiązywał dużą wagę do rzemieślniczej strony malarstwa, zerwał z fakturą impresjonistyczną, dążył do wznowienia techniki starych mistrzów, wysuwał na plan pierwszy zagadnienia rysunku i kształtu opierając się na sztuce włoskiego renesansu. Obrazy swe malował na desce i gipsie, rzadko stosował płótno, uważając je za podobrazie mniej szlachetne. Wprowadził złocenia, srebrzenia oraz podrzeźbianie pewnych partii obrazu. Z czasem te rzeźbione obrazy stawały się polichromowanymi płaskorzeźbami. Zasadniczym motywem jego twórczości był człowiek. Malował przede wszystkim portrety oraz różnego rodzaju studia i kompozycje figuralne. Obok obrazów sztalugowych tworzył także duże panneaux decoratifs i malowidła ścienne. Jako pedagog wywarł silny wpływ na uczniów będąc czołową postacią tzw. szkoły wileńskiej, hołdującej malarstwu klasycznemu.