|
Syn profesora Uniwersytetu w Charkowie, poety. Ukończył matematykę na Uniwersytecie Warszawskim. Krótko studiował w Instytucie Technologicznym w Petersburgu. Przerwał studia by wrócić do Warszawy i podjąć naukę malarstwa w Klasie Rysunkowej u W.Gersona, a następnie kontynuować ją w SSP w Krakowie u W.Łuszczkiewicza w 1884-1885 i w Paryżu w pracowni E.-A.Carolus-Durana do 1888. W 1888-1895 przebywał w Paryżu, Włoszech, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemczech, Austrii, często wracając do Kijowa. Od 1897 profesor SSP, potem ASP w Krakowie. Malował niewielkich rozmiarów pejzaże z okolic Kijowa, Krakowa i z Włoch. Początkowo realistyczne, od około 1890 bliskie impresjonizmowi - o luźnej kompozycji, słoneczne,
utrzymane w jasnych, czystych barwach. Znane są też jego nokturny, oświetlone światłem księżyca. Pejzaże te przesiąknięte były przeżyciem bogactwa natury, w której przenikają się żywioły: ziemia, woda, chmury i światło słoneczne stanowiące dla artysty symbol ducha natury. Około 1900 posługiwał się szeroką, syntetyczną plamą barwną o secesyjnym konturze, dematerializując pierwotny motyw obrazu. Z tego okresu pochodzą także widoki miast włoskich i Tyńca, malowane gęstą, farbą o ostrych kontrastach barwnych, zapowiadających fowizm.
 |
