Rerutkiewicz, Franciszek ur. 1886 Stanisławów, zm. 1920 Zakopane Malarz, grafik. Studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem J.Pankiewicza. Wyjechał następnie do Paryża, gdzie spędził kilka lat, będących najowocniejszym okresem jego twórczości. Brał udział w wystawach paryskich, m.i. w wystawie polskich malarzy i rzeźbiarzy na rzecz inwalidów polskich we Francji w 1918. W tym roku wrócił do kraju i osiadł w Zakopanem. Brał udział w wystawach Ekspresjonistów Polskich (późniejszych Formistów), które odbywały się w Krakowie w 1917 i 1918, a także w wystawach malarstwa, rzeźby, grafiki i sztuki stosowanej organizowanych w Zakopanem. W jego obrazach  widoczne są wpływy Pankiewicza, a zwłaszcza Cezanne'a w wyprowadzaniu formy uproszczonej, syntetycznej, określonej dużymi plamami barwnymi. Malował martwe natury, kompozycje figuralne, pejzaże. Posługiwał się zazwyczaj chłodną gamą barwną, w której dominowały błękity i zielenie. Wprowadzał jednak i kontrastowe akcenty ciepłych brązów, czerni i żółcieni, czego przykładem może być obraz Młyn. Poza malarstwem próbował również swych sił w drzeworycie. Ekspozycja prac w ramach I Wystawy Cechu Artystów Plastyków Jednoróg w Krakowie w 1925 r. spełniła rolę jedynej pośmiertnej wystawy jego dzieł.