Pruszkowski, Tadeusz ur. 1888 Borucice k. Łęczycy, zm. 1942 Warszawa (rozstrzelany) Malarz, pedagog, członek ugrupowań Młoda Sztuka, Rytm, Bractwo św. Łukasza. Studia artystyczne odbywał w Warszawie pod kierunkiem K.Krzyżanowskiego. Lata 1910-11 spędził w Paryżu. Nie uległ jednak wpływom malarstwa francuskiego, podziwiał natomiast Halsa, Velazqueza, Zorna i Sierowa. W 1922 został profesorem warszawskiej SSP, a w 1930 jej dyrektorem. Był człowiekiem niewyczerpanej energii, rozlicznych zainteresowań i życiowych sukcesów. Malował przede wszystkim portrety zarówno reprezentacyjne osobistości oficjalnych, jak J.Piłsudski, G.Narutowicz czy S.Wojciechowski, jak również dekoracyjne i nieco stylizowane wizerunki kobiet oraz bardziej osobiste i bezpośrednie w charakterze podobizny własne i żony. W początkowym okresie twórczości wykonał również kilka dużych kompozycji figuralnych poświęconych tematyce wczesnopiastowskiej Polski. Był typem wirtuoza, tworzył z łatwością i brawurą, używał efektownych i lśniących kolorów, częste były w jego palecie fiolety, róże, zielenie i żółcienie. Obrazy jego podobały się bardzo publiczności wystaw, a ich autor cieszył się ogromną popularnością. Niezmiernie ważną rolę odegrał jako pedagog, wychowawca i inspirator malarskiej młodzieży, dla której był nie tylko profesorem, ale także przyjacielem i współuczestnikiem artystycznych przedsięwzięć, do których można też zaliczyć organizowane przez niego słynne plenery w Kazimierzu nad Wisłą.

Obraz zaginiony podczas II wojny światowej: