Kucharski, Aleksander ur. 18.03.1741 Warszawa, zm. 05.11.1819 Paryż Prawdopodobnie uczeń Bacciarellego. Od 1760 uczył się w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby w Paryżu pod kierunkiem Josepha-Marie Viena jako stypendysta Stanisława Augusta Poniatowskiego. Wbrew życzeniom mecenasa, który chciał w nim widzieć twórcę wielkich kompozycji historycznych, wyspecjalizował się w malarstwie portretowym. Po wstrzymaniu w 1767 stypendium nie zrezygnował z nauki we Francji, gdzie pozostał do końca życia. W czasie studiów był trzykrotnie nagradzany: w czerwcu 1760 otrzymał medal Akademii za obraz Ofiara Manuego, w 1763 oraz 1769 tzw. prix d'expression za studium głowy. W Paryżu cieszył się wzięciem jako portrecista arystokracji francuskiej nie tylko  przed rewolucją, ale również w okresie napoleońskim i Restauracji. Wyspecjalizował się w technice pastelowej, malował także miniatury. W 1776 był nauczycielem rysunku we francuskim domu królewskim, a w 1778 - u książąt de Conde. Z jego portretów  znane są wizerunki architekta C. B. Dumonta, książąt de Conde, damy pałacowej żony delfina, markizy de Juigne, hr. de Polastron, markizy de Lage de Volude, a z rodziny królewskiej m.in. hr. d'Artois, brata Ludwika XVI i jego siostry Elżbiety. Kilkakrotnie malował też delfina Karola Ludwika (dwa razy w 1792), wzorując się na miniaturze noszonej zawsze przez Marię Antoninę. Królową portretował dwukrotnie: w 1791 w pałacu Tuilleries, gdy była już pod strażą (nieskończony portret) i w 1793 w więzieniu Conciergerie, do którego dostał się potajemnie. Portrety te zapewniły artyście uznanie arystokracji francuskiej. Oba wizerunki królowej powtarzał wielokrotnie, zarówno sam artysta, jak i inni malarze, prawdopodobnie także Anglee Barbot, jedyna znana uczennica Kucharskiego, która kopiowała wiele jego innych dzieł. Ludwik XVIII po powrocie do Francji udzielał malarzowi zapomóg pieniężnych, a od 1815, kiedy Kucharski przebywał już w przytułku Sainte-Perine, wypłacał mu do śmierci miesięczną pensję. We Francji namalował też kilka portretów Polaków, m.in.: Michała Wielhorskiego, Marii i Teresy Czartoryskich, Józefa Sapiehy oraz, być może, Ignacego i Stanisława Kostki Potockich.

Obraz zaginiony podczas II wojny światowej: