Faworski, Józef Wiadomości o życiu artysty są bardzo skąpe. Pochodził z Warszawy i za panowania Stanisława Augusta malował portrety pastelami. Długi czas przebywał w Krakowie. Miejsca jego kolejnych pobytów ustalono na podstawie pochodzenia portretowanych przez niego osób. Przypuszczalnie w latach 1790-1805 działał kolejno w Łęczyckiem, na Mazowszu, w Sieradzkiem, w Wielkopolsce i być może w Berlinie. Znane są następujące obrazy jego autorstwa: Portret Jana Pędzickiego burgrabiego grodzkiego łęczyckiego (1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Weroniki ze Szczawińskich Pędzickiej z synem Alojzym, (1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Wiktorii ze Skotnickich Madalińskiej (1792, Muzeum Narodowe w Warszawie), Portret Kazimierza Piędzickiego (1793, Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Józefa Zaborowskiego (1794), Portret Tadeusza Kościuszki (1795). Twórczość jego związaną z ostatnią fazą rozwoju malarstwa sarmackiego, cechuje oryginalność widzenia artystycznego. Jego portrety malowane dość płasko, o uproszczonych, zgeometryzowanych formach i starannie opracowanych szczegółach dekoracyjnych, wyróżniają się trafną charakterystyką modela i finezyjnie zestawioną gamą barwną. Z późniejszego okresu twórczości pochodzą dzieła reprezentujące nurt oficjalnego malarstwa dworskiego.