Obrazy zaginione podczas II wojny światowej

Początkowo uczyła się rysunku w Szczecinie u malarza Petera Schmidta. W latach 1805-11, przebywając w Berlinie u brata Karola Fryderyka, miniaturzysty i litografa, studiowała u Gottfrieda Wilhelma Volkera, sławnego wówczas malarza kwiatów, dyrektora fabryki porcelany i profesora Akademii berlińskiej. W 1811 przeniosła się do Warszawy, gdzie w dwa lata później poślubiła Wilhelma Beyera, urzędnika państwowego. Zawodowo zajęła się malarstwem po śmierci męża w 1819. Fachowych rad udzielał jej brat Karol Fryderyk, od 1822 stale mieszkający w Warszawie, i Antoni Brodowski. Zajmowała się również pracą pedagogiczną. Początkowo dawała prywatne lekcje, a w latach 1824-33 prowadziła pierwszą szkołę malarstwa i rysunku dla kobiet w Polsce. Uczestniczyła w wystawach warszawskich 1821-45 (medal brązowy w 1821, medale złote w 1823 i 1825, pochwała w 1828). Malowała - olejno, akwarelą, rzadziej gwaszem - dekoracyjne martwe natury na wzór holenderskich, komponowane z kwiatów i owoców oraz niekiedy portrety w otokach kwiatów (Portret Jana Kochanowskiego przemalowany z portretu cesarza Aleksandra I w Muzeum w Czarnolesie).